Enkele jaren geleden kreeg de zoon in september een nieuwe klasgenoot. Hij zit in een grote klas, met veel brave kindjes.

Deze nieuwe kanjer, dat was er me eentje. Hij speelde in de les met de lichtknop, hij deinsde er niet voor terug om de juf eens goed zijn gedacht te zeggen. Wat was het wennen. Waarschijnlijk voor het kereltje zelf, maar ook voor de hele klas.

Na twee weken verdween hij uit de klas omwille van een verhuis. 

De zoon had zo zijn eigen visie over de gevolgen van het vertrek: "Tja, mama, nu is meer ruimte voor andere kinderen om stout te zijn."